Et voilà: onze vertaling van Emil Ciorans Aveux et anathèmes, oftewel Bekentenissen en banvloeken. Een heerlijk boek vol snedige aforismen, waar Jan Sietsma en ik natuurlijk eindeloos aan hebben zitten schaven.

Na het schrijven van dit boek besloot de Roemeens-Franse denker Emil Cioran (1911–1995) dat hij ‘het heelal genoeg belasterd had’. Hij schreef niet verder.  Bekentenissen &  banvloeken (1987) is een boek met bijtende aforismen over verveling, erfzonde, orgasme, Stalin, Keats, Heidegger, Bach, de kerkvaders, islamitische mystici, gestichten en veel meer.

De alomtegenwoordigheid van het lijden, de irrealiteit van het bestaan, de futiliteit van elk handelen en zijn niet-aflatende slapeloosheid vormen de basso continuo van dit even navrante als geestige slotstuk van zijn oeuvre:  ‘Terecht gelooft men in elk tijdperk dat men getuige is van het verdwijnen van de laatste sporen van het aardse Paradijs.’

Vanaf heden verkrijgbaar in je lokale boekhandel. En hier alvast een voorproefje:

‘In het voorjaar van 1937, toen ik een wandeling maakte in het park van de psychiatrische kliniek van Sibiu, in Transsylvanië, werd ik aangesproken door een ‘bewoner’. We wisselden enkele woorden, waarop ik tegen hem zei: ‘’t Is hier goed toeven.’ ‘Zeker, het is de moeite waard om gek te zijn,’ antwoordde hij. ‘Maar toch zit u in een soort gevangenis.’ ‘Ja, zo u wilt, maar je leeft hier volstrekt zorgeloos. Bovendien komt de oorlog eraan, dat weet u net zo goed als ik. Deze plek is veilig. We worden niet opgeroepen en ze zullen een gesticht niet bombarderen. Als ik u was, zou ik me meteen laten opnemen.
Verward en verwonderd verliet ik hem en probeerde meer over hem te weten te komen. Er werd me verzekerd dat hij daadwerkelijk gek was. Gek of niet, verstandiger advies heeft niemand me ooit nog gegeven.’

Lees hier de recensie van Martijn Meijer in de NRC: Deze filosoof weet zijn wanhoop zo speels te verwoorden dat je ervan opkikkert.